Sevgili okurlar, değerli dostlar; bölgenin en büyük enerji şirketlerinden olan Dicle Elektrik ve Dağıtım Şirketi (DEDAŞ) ki bünyesinden binlerce çalışanı olan bir müessese elbette çalışanları işini hakkıyla yapanları tenzi ederek bir konuya değinemeden geçemeyeceğim.
Eğitim şart diyoruz, eğitim öğretim gören çocuklara, gençlere gerekli desteği vermemiz her kurum ve kişinin öncelikleri arasında olmalı diye düşünüyorum herkes gibi. Bir öğrenci ha bu arada benimle yakından uzaktan bir akrabalık bağı olmayan fakat, yolu yordamı da bilmeyen ve staj yapması zorunlu olan bir gence yardımcı olmak için adı geçen kuruma yönlendirdim. Orada yol yordam konusunda yardımcı olabilecek değerli bir şahsiyet yerinde olmadığı için ‘’Danışma’da’’halkla ilişkilerde direkt bulunan bir hanımefendi ile o gencin babasının yolu kesişti. Sonra ne mi oldu çok detaylara girmeden sadece birkaç konuda aydınlanmak istediğim için sormak istiyorum sadece;
Bildiğim sadece bankalarda ola ki hesaplar konusunda yanlış anlaşılmanın önüne geçmek için personel genelde kendisine uzatılan telefonu almaz çünkü yasak; Bu uygulamanın ya da bu yaklaşımın bir kurumun halkla ilişkiler! biriminde de geçerliliğinin sebebi nedir?
Hadi evrakı almak görevi değil fakat danışma yol göstermek için değil mi? O okul tarafından alınan ve onay istenen belgenin mesai arkadaşı gelene kadar masasında durmasının sakıncası ne olabilir? Zehir’e mi batırılmış acaba?
O Kurumun sadece online başvuru aldığını ki şimdiye kadar bu uygulamanın online olarak alınmadığını yanlış hatırlamıyorsam olmadığını çünkü okul o formu onaylatıp geri getirmesini istiyor öğrenciden.
Soruları gibi gibi gibi çoğaltabilirim bu şekilde yalnız gerek yok sadece bu kadar olsun şimdilik.
Evet sevgili dostlar, değerli okurlar; biz eski bayramları özlüyorduk. Sevgi, saygı, samimiyet, kaynaşma ve paylaşmaların olduğu o güzel bayramları. Çocukların ve gençlerin yeni giyeceklerini yataklarının altında, yanında veya başının altında sakladıkları sabahı iple çektikleri Bayramları. Zamanla bu gelenekler çeşitli sebeplerle değişti adeta evrim geçirdi. Biz eski Bayramları özlerken şimdiki de gitti. Tabir caizse Dimyat’a pirince giderken evdeki bulgurdan olduk.
Neden mi?
Geçtiğimiz yıllarda pandemi ile başlayan ve herkesin kendi kabuğuna çekilmesiyle başlayan mesafeler ve ardından gelen ekonomik sıkıntıların yarattığı tahribatlar azalacağı yerde maalesef iyice derinleşti. Şöyle bir çarşı pazara baktığımızda bir kilo bayram şekeri 200 ile 700 lira arasında oynarken bir kilo kahve 550 ile 700 arası. Hafi tatlısına vs vs fırsat kalmadı elbette; çocuklarına bir parça kıyafet alamayanlar için bayram da yitirdi özelliğini, herkes ekmek mücadelesin de kayıp. Bu seneki Ramazan Bayramını yakınlarıyla beraber geçirmek isteyen onbinlerce kişi billet paralarının binlerce lirayı aşmasından dolayı o çalışmak için gitmek zorunda kaldıkları yerlerde kaldılar.
Bu buruk duygularla herkesin Bayramını kutluyorum. Ve böyle başka Bayram kutlanmamasını temenni ediyorum.
Evet sevgili dostlar ve değerli okuyan arkadaşlarım; daha önce de ölmekten korkmazdım bazen küçük endişeler veya durup düşünüp şunu da denemek lazım derdim. Fakat şaka maka 3 yıl oldu ölmekten korkmayı unutalı.
Bu dünyaya kök saldığıma inanıyorum yetiştirmeye çalıştığım çocuklarım başta olmak üzere birçok bana inanan dostlarımla.
Eksiklerin azalacağı yerde artmaya başladığı bir yerde insanların umutlarını kaybedip bir daha dönmeyeceğini düşündüğü bir zamanda zaten çok da anlamlı değil bazı şeyler. Bu şeylerin adları , nitelik ve nicelikleri değişik bir şekilde adlandırılabilir örneklerle çoğaltılabilir.
Bu ülkede her eve ekmek girdikten sonra, yıllarını vererek eğitimlerini binbir güçlükle tamamlayanları gördükten sonra, bunları yapamadıkları için hayatlarına son verenlerin sayısının azaldığını gördükten sonra, insanların ihtiyaçtan çöpten ekmek topladıklarını bıraktıklarını gördükten sonra, hiçbir çocuğun dünyanın neresinde olursa olsunlar evsiz ve yatağına ölüm korkusu ve kaygısı olmadan girdiklerini gördükten sonra, gitmek; ayrılmak çok da anlamsız sayılmaz…
Ama; gördüğüm kadarıyla bunun için en az yarım asır lazım gibi geliyor. Bu karamsarlık neden diye sorduğunuzu duyar gibiyim. Sorsanız da umutlar başka bahara kaldı demekten hiç hoşlanmıyorum fakat ahan da gerçek bu…
Güzel yarınlara dair umutların bir an önce yeşermesi dileğiyle…
Evet sevgili dostlar, değerli okurlar; mübarek bir aydayız fakat maalesef ekonomik olarak iyi bir yerde değiliz. Ne çalışan mutlu nede yıllarca çalıştıktan sonra emekli olanlar. Birde gündelik çalışanlar varki zaten değmeyin onlara ve yaralarını asla deşmeyelim.
Biz “Komşusu açken tok yatan bizden değildir” bir peygamberin inancından gelen bir milletiz. Bu mübarek ayda ne yazık ki tonlarca yemek israf edilirken, akşam pazarlardan çürükleri toplayan, market market gezen vatandaşların varlığından haberdarız.
“İyilik iyidir” deken tamda bunu kastediyorum evde pişen bir yemeği komşusuyla paylaşmaya çalışan insanlar bir iyilik zinciri kurabilirsiniz. Bunun için çok geç değil en azından Ramazan ayının geri kalan günlerinde komşularımızı ve ihtiyaçları olan insanlara yardım ederek, paylaşarak hep birlikte güzel günler geçirmek için çabalayabiliriz. Ne mi kaybedeceğiz? Hiçbirşeyi. Aksine çok şey kazanacağız be değerli dostlar, kıymetli okurlar…
Ümit ediyorum ve inanıyorum ki bu günden itibaren paylaşımlar yapılacak ve mutlu insanlar olarak çoğalacak…
Ha sayın belediye başkanlarımız özellikle ilinizde olan hastane ve öğrenci yurtlarının olduğu yerler ile insan sirkülasyonu yoğun olan yerlerde iftar çadırları daha anlamlı olur herhalde.
Kalın sağlıcakla herkese iyi ramazanlar…
Yıllar yıllar önce Anadolu’nun her minik köyünde çatılı iki derslikli yanında lojmanı olan epey geniş bir arazi üzerine oturtulmuş köy okullarımız vardı bizim. Onları yetiştiren ögretmen okulları birde. O ögretmenler o köyün sağlıkçısı, ziraat muhendisi, veterineri, inşaat mühendisleri idi ayni zamanda. Gezerken köylerde yıkılmayan satılmayan okullara bakin onlarca ağaç yetiştirmistir o öğretmenler. Kimse de marjinaller dememiş önce o ögretmenleri yetiştiren okullar yok edildi, sonra köy okulları, sonrası ortada eğitim sistemi. Ne dediğimi merak edenler YÖK’ün sorulara kaç cevap verildiği istatistiğine baksın.
Bir de o öğretmenler bir şarkı öğretirdi tüm okullarda istisnasız. Hepimizin hatıratından bölük pörcük vardır sözleri. Bir tek dal kırmadan, Ağaçlar ormana dönmeli yurdumda öyle bir cocuk şarkısıydı, herkes ezbere bilir her çoçuğun ağacı olur du okul bahcesinde.
Ne kuraklaştık demi. Şimdi belediyelerin diktiği ağaçları söken çocuk ve yetişkinlerimiz var. Koruyan, doğayı seven kesim ise marjinal oluyor bilginize. Garip zamanlardan geçiyoruz vesselâm, zaten geçen gidiyor. Erkin baba da gitmiş eminim bu gunleri gördükçe ya fesüphanallah yada insanlığı süpürdü çöpçüler demiştir kuvvetle muhtemel. Yakılan, yıkılan, yok edilen senin ülkendir. Savunanam da, marjinal değil vatanseverdir benim bildiğim. Sizi bilemem.
News
